Yaklaşık okuma süresi: 3 dakika

Nicedir Dostlar Tiyatrosu‘nun programını kontrol ediyordum Ben Bertolt Brecht oyunu için. Bir Delinin Hatıra Defteri ve Yaşamaya Dair oyunlarının düzenli olarak oynanmasına rağmen Ben Bertolt Brecht, uzun aralıklarla yer alıyor Dostlar Tiyatrosu’nun programında. Geçtiğimiz Aralık ayının son günlerinde de Kozyatağı Kültür Merkezi‘nde sahneleneceğini öğrendikten sonra yine oyun biletini alıp, gününü beklemeye başladım. Oyun günü alınan anlık bir kararla da tüm ofis olarak Kozyatağı Kültür Merkezi içerisinde yer alan Gönül Ülkü ve Gazanfer Özcan Sahnesi‘ndeydik.

Ben Bertolt Brecht, Genco Erkal tarafından Bertolt Brecht’in eserlerinden uyarlanan bir oyun. Oyunda Genco Erkal‘a Tülay Günal eşlik ediyor. Tülay Günal’ın saatlerce dinlenilesi sesinden daha önce Yaşamaya Dair oyununda bahsetmiştim. Ben Bertolt Brecht oyunu öncesinde Genco Erkal’ın yanında beni yine en çok heyecanlandıran Tülay Günal’ın sesi oldu. Her iki oyunda da Genco Erkal ile beraber harika bir uyumları var.

Oyunda Genco Erkal ve Tülay Günal, Bertolt Brecht‘in şiirlerini ve öykülerini bir müzikal havasında canlandırıyor. Her öykü ve şiir için farklı rollere bürünüyorlar. İhtiyar bir adam, bir asker, bir çocuk, bir hayat kadını… Konu Brecht olunca, akılcıl sistem eleştirileri de atlanmamış oyunda. Büyük bir çoğunluğu 1900’lü yılların ilk yarısının Almanya’sında yaşanan fakat günümüz şartlarına da hiç zorlanmadan ayak uyduran sınıf mücadeleleri ve savaş sorunları oyunun ana konusunu oluşturuyor.

Yaklaşık bir buçuk saat sürüyor oyun, arasız. Arasız olması bence çok güzel düşünülmüş. Çünkü oyun süresince gerçekten bitsin istemiyorsunuz, her sahne kararışında bir sonraki sahnede ne ile karşılaşacağınızı merak ediyorsunuz.

İki sene önce Göztepe Özgürlük Parkı‘ndaki festivalde, Yaşamaya Dair oyununda tanışmıştım sahnedeki Genco Erkal ve Tülay Günal ile. Aradan geçen sürede Bir Delinin Hatıra Defteri ve İnsanlarım oyunlarından sonra Ben Bertolt Brecht’i de izleme fırsatı bulmuş oldum böylece. Hem Nazım Hikmet’i sevmeme, hakkında naçizane bilgi sahibi olmama vesile olmasından hem de tiyatro izlemeye yeni başladığım dönemlerde beni heveslendirmesinden dolayı Dostlar Tiyatrosu’nun ve Genco Erkal’ın önemi benim için ayrıdır.

Dostlar Tiyatrosu’nun eski oyunlarını nadiren de sezon içerisinde oynaması, programlarına dahil etmesi hayallerimden birisi. Kerem Gibi‘yi, Sivas ’93‘ü, Marx’ın Dönüşü‘nü ne yazık ki izleyemedim. Yalnızca kısa video kayıtları ve fotoğrafları ile yetinebiliyorum şimdilik.

Geçen sene yine bu zamanlar benzer bir hayıflanma yaşamıştım. Ankara Devlet Tiyatrosu‘nda oynanan Bir Delinin Hatıra Defteri oyunu için Ankara’ya gidememiş, İstanbul’daki gösterimlerine de bilet bulamamıştım. Derken Erdal Beşikçioğlu Devlet Tiyatroları’ndan emekli oldu, benim hayallerim iyice suyun dibine battı. Aradan bir ay gibi bir süre geçti, geçmedi Genco Erkal 50 sene önce Türkiye’de oynanan ilk tek kişilik oyun olma özelliğini taşıyan Bir Delinin Hatıra Defteri’ni yeniden oynamaya başladı. Onu henüz izlemişken Erdal Beşikçioğlu‘nun Tatbikat Sahnesi İstanbul‘u açtığını ve Bir Delinin Hatıra Defteri’ni Ankara’daki Tatbikat Sahnesi ile beraber İstanbul’da da sahnelemeye devam edeceğini öğrendim, onu da izledim. Gerçekleşmesine ihtimal dahi vermeyeceğim olaylar iki ay gibi bir sürede olmuş, bitmişti.

Diyeceğim o ki neden tekrar olmasın. Kim bilir belki de Dostlar Tiyatrosu eski oyunlarını tekrar sezon programlarına alır, izleyiciler olarak bizlerin de bir hayali gerçekleşmiş olur.