Yaklaşık okuma süresi: 3 dakika

Karabahtlı Kardeşlerin Bitmeyen Şen Gösterisi oyununu izleme kararını biraz tereddütle verdim. Çünkü oyun tanıtımını okuduğumda sahnede ne ile karşılaşabileceğimi neredeyse hiç kestiremedim. Sezon içerisinde açıkhavada oyun izleme imkanım pek olmadığı için, festival oyunlarını elimden geldiğince kaçırmamaya çalışıyorum. Tabi tüm oyunlardan aldığım keyif aynı olmuyor.

Sonda söyleyeceğimi başta söyleyecek olursam Karabahtlı Kardeşlerin Bitmeyen Şen Gösterisi benim için keyifsiz bir oyun oldu. Oyunun karabahtlı kardeşleri Aslı Can Kortan ve Yiğit Sertdemir. Oyun boyunca ikiliye beş kişiden oluşan bir orkestra müzikleri ile eşlik ediyor. Oyunun başlangıcında maske ve kukla gösterileri süslenmiş bir sahne ile karabahtlı kardeşlerin doğumlarına şahit oluyoruz. Devamında ise karabahtlı kardeşlerin nasıl karabahtlı olduklarına. Oyunun sahne dekoru neredeyse hiç olmamasına rağmen oyuncuların kullandıkları kostümlerin, maskelerin ve kuklaların oyuna farklı bir görsellik kattığı yadsınamaz. Fakat oyun boyunca malesef kendimi bir çocuk oyunu izliyormuşum hissinden bir türlü çıkaramadım. Kardeşlerin kendi aralarındaki diyalogları, jest ve mimikleri, yapılan espriler de buna fazlaca neden oldu. Haberci klişesi gibi olacak ama, oyunun keyfini ise yine en çok çocuklar çıkardı. Oyunlara katılım yaşı büyük çoğunluğunda 11 ve üzerinde seyrederken bu oyun için 7 ve üzeriydi. Bu nedenle birçok aile oyuna çocuklarını da rahatça getirebilmiş. Kukla ve maske gösterilerinin de en çok onların hoşuna gittiği kanaatindeyim.

Festival oyunlarındaki izleyicilerde gözlemlediğim ve psikoloji literatürene “peşi sıra salondan çıkmak” şeklinde geçirmek istediğim bir konudan bahsetmek istiyorum biraz da. Bazı oyun başladığı andan itibaren izleyiciler de memnuniyetsizlikten doğan bir huzursuzluk yaratıyor. Bu huzursuzluk başlarda telefonun tuş kilidini açıp kapatmak, diğer izleyicilerinin salonda olduğundan emin olmak istercesine etrafı kolaçan etmek gibi belirtiler gösterse de ilerleyen safhalarında salondan çıkmak için ayağa kalmış izleyicinin arkasına takılmak olarak sürüyor. Salondan çıkmak isteyen kalabalık böylece silsile şeklinde büyüyerek oyunculardan daha fazla dikkat çeker hale geliyor. Tam da bu noktada hem oyuncuları hem de izleyicileri ayrı ayrı haklı bulduğum noktalar var.

Bu oyundan örnek vermem gerekirse oyunun süresi 75 dakikaydı. Bense salona girebilmek için 19:30’da sıradaydım. Salon 20:30’da açıldı, oyun 21:00’de başladı. Yani kabaca bir hesapla oyunu izlediğim süreden daha çok oyunu izleyebilmek için çaba harcamışım. Bu yalnızca bana özel bir durum değil, festivaldeki oyunları izleyenlerin çok büyük bir çoğunluğu bunu yaşıyor. Durum böyle olunca elbette sahnede de keyif alabileceğim bir şeyler izlemek istiyorum. Aksi taktirde ben sıkılarak oyunun bitmesini bekliyorum, kimisi kimseyi rahatsız etmeden usulca yerinden kalkmaya çalışıyor, kimisi de oyuncunun dahi gözüne soka soka salonu terk ediyor.

Burada işin hem tiyatrolara hem de festivali düzenleyen Kadıköy Belediyesi’ne düştüğünü düşünüyorum. Atmosferi ile, sürekliliği ile çok beğeniyorum kendi adıma festivali. Ama bazı oyunlar dekor yapısından mı izleyicilere sahnenin uzak kalmasından mı bilmiyorum hem oyuncular hem izleyiciler açısından tatsız geçiyor. Karabahtlı Kardeşlerin Bitmeyen Şen Gösterisi oyununda neredeyse oyunun ilk 15 dakikası dışında sürekli ayakta, salondan çıkmaya çalışan izleyici vardı. Bunlar da oyuncuların dikkatini dağıtmış olacak ki final repliği dahil olmak üzere defalarca repliklerini unuttu oyuncular. Henüz oyun bitmeden açılan ışıklar nedeni ile tüm salon çıkmak için ayaklandığında oyuncular sahnede final şarkılarını söylemeye henüz hazırlanıyorlardı.

İzleyicilerin hoşgörüsü, tiyatroların da öngörüsü ile önümüzdeki senelerde çok daha keyifli festivaller geçirileceğini düşünüyorum.