Yaklaşık okuma süresi: 2 dakikaİstanbul Şehir Tiyatroları‘nın yeni oyunu Ben Çağırmadım‘ı Kadıköy Haldun Taner Sahnesi‘nde izledim. Bu sezon için Haldun Taner Sahnesi’nde planlı olarak izlediğim son oyundu.

İngiliz yazar Noel Coward‘ın kaleme aldığı Ben Çağırmadım, yeni yazacağı roman için kaynak araştırması yapan bir yazarın, doğaüstü yetenekleri olduğuna inanılan bir kadını istihza ile evine davet etmesi ve daha sonra olayların hiç tahmin edemeyeceği şekilde gelişmesini konu alıyor.

Yazar Mithat, eşi ve dostları ile beraber tertip ettiği akşam yemeğinde Madam ile tanışıp, pek ciddiye almadığı mesleğini yaparkenki hallerini gözlemlemek ve bunları romanındaki karakteri üzerinde tatbik etmeyi amaçlıyor. Tanışma ve yemek faslından sonra Madam’ın uzmanlık alanı olduğunu belirttiği ruh çağırma seansına geçiliyor hep beraber. Mithat bir yandan Madam’ın hiçbir şeyden şüphelenmemesini sağlamaya çalışırken bir yandan da yaptığı her hareketi dikkatle inceliyor. En başından beri bu fikri saçma bulan eşiyse gece boyunca Madam ve yaptıkları ile alttan altta eğlenmeyi ihmal etmeyip, kendisini ciddiye almadığını her fırsatta gayet sert bir dille belli ediyor.

Muhtemelen daha önce sayısız defa maruz kaldığımız ruh çağırma seanslarının bilindik ritüellerinden sonra masadaki hiç kimsenin özellikle Mithat’ın beklemediği bir şey oluyor. Tamamen kişisel menfaatleri için evine davet ettiği Madam başarıyor. O anda masada bulunanlar arasından birisinin istediği ruhu o eve çağırıyor. Hicran‘ı karşısında gören Mithat ne yapacağını şaşırıyor fakat daha sonra Hicran’ı yalnızca kendisinin görebildiğini fark etmesiyle işler iyice sarpa sarıyor. Bu saçma durum hakkında mantıklı bir açıklama bekleyen eşi ve seneler sonra karşısına çıkan Hicran arasında kaldığı sahneler Mithat’ın kendisini gülünç durumlar içerisinde bulmasına neden oluyor.

Ben Çağırmadım, hem konusu hem de karakterleriyle bana dokunmayan, bana hitap etmeyen bir oyun oldu. Bunun sebebini önce oyundaki doğaüstücülüğe yordum. Fakat daha önce izlediğim benzer doğaüstü öğeler içeren oyunları düşündüğümde oyundaki çok fazla komedi unsurları içeren işleniş biçiminin hoşuma gitmediğini fark ettim. Salonda gözlemleyebildiğim kadarıyla oyun izleyicilerin ekseriyeti tarafından beğenildi. Özellikle oyunun tempolu finali izleyicilerden en çok alkış alan sahne oldu.

Oyuncular arasında en çok İrem Arslan‘ı beğendim. Kendisini oyun esnasında ismini ne yaptıysam hatırlayamadığım, geçen sene bu zamanlar İki Arada Bir Yerde oyununda izlemiştim. Ses tonu ve oyunculuğuyla sahneye çok yakıştığını düşünüyorum. İzlemeden önce oyunun oyuncu kadrosunu detaylı olarak inceleme fırsatım olmamıştı. Sahnenin kafesinde oyunun başlamasını beklerken kendisi ile bir anda karşı karşıya gelince apar topar oyunda kimlerin oynadığına bakıp, kadroda yer aldığını öğrenmiş oldum.

Son olarak, dekorunda gerçek kitapların kullanıldığı oyunları sahneleme açısından çok daha samimi buluyorum. Ben Çağırmadım oyununda bu samimiyeti oyunun genelinde hissedemesem de dekoru çokça beğendiğimi söyleyebilirim.